هر دو تکنولوژی RFID يا Radio Frequency Identification و NFC يا Near Field Communication به عنوان تکنولوژی هايی بدون سيم شناخته می شوند ٬ که برای جابجايی اطلاعات ميان دستگاه های الکترونيکی استفاده می شوند. اين دو تکنولوژی در بسياری از دستگاه های مختلف در دنيای واقعی با هدف انجام دادن کارهای مختلف در سريع ترين زمان ممکن استفاده می شوند.
 

تکنولوژی RFID از امواج راديويی برای ارسال و دريافت اطلاعات استفاده می کند اين در حالی است که نيازی به هيچ تماس فيزيکی و خطوط انتقال ندارد. تکنولوژی NFC به عنوان زير مجموعه ای قابل تعميم از RFID است. اين تکنولوژی برخلاف RFID از تماس فيزيکی بهره می برد. ولی در کل هر دو سيستم يک سيستم ارتباطی اکتيو هستند. ما در ادامه ی مقاله به بررسی اين دو تکنولوژی که در وسايل الکترونيکی روزمره زندگی بشر پر رنگ شده اند ٬ می پردازيم.

 

RFIDچیست؟

 

RFIDيا شناساگر فرکانس راديويی برای انتقال هويتی منحصر به فرد ٬ از يک شخص يا شئ با ارتباط بدون سيم ٬ در يک سيستم به کار می رود. به عنوان مثال اگر شما کارت خدماتی مانند کارت مترو داريد دستگاهی که هويت اين کارت را می شناسد RFID نام دارد. اين تکنولوژی در واقع در دستگاه هايی به کار می رود که قرار است پس از بهره برداری ماهيت يک شئ يا شخص را مشخص کنند. اين هويت در قالب برچسب های RFID در می آيد. اين سيستم از امواج راديويی استفاده کرده و در هر دو حالت اکتيو و پسيو عمل می کنند. به طور معمول فاصله عملکرد RFID و NFC متکی بر فرکانس دستگاه و نوع ارتباط می باشد.

وقتی RFID اطلاعات را در حالت اکتيو جابجا می کند ٬ در مسافتی بيش از ۱۰۰ متر فعاليت می کند در حالی که همين عدد در حالت پسيو به ۳ متر می رسد. منظور از اکتيو آن است که از توان الکتريکی توليدی خود استفاده می کند ٬ و منظور از پسيو آن است که از منبعی ديگر برای دريافت توان لازم بهره می برد. “به عنوان مثال يک مقاومت و منبع جريان را در نظر بگيريد. مقاومت پسيو است چون از انرژی ديگری استفاده می کند. اما منبع جريان خود انرژی توليد می کند."

در اين جا يک برچسب RFID يا همان RFID Tag يک شی يا يک کارت است که منبعی درون خودش ندارد لذا در حالت پسيو عمل می کند. اين در حالی است که RFID خوان توان مورد نياز برای RFID Tag را تامين می کند و اين شی قادر است اطلاعات هويتی را جابجا نمايد. اين تکنولوژی بيشتر در جنبه های مديريتی کاربرد دارد. مثلًا در متروها ٬ ادارات و...
 

 

تفاوت میان RFID و NFC چیست؟

                                                                                                             

با توضيحات فوق با اين دو تکنولوژی و ساختار عملکرد آن ها آشنا شديد. اما تفاوت هایی میان RFID و NFC وجود دارد که عبارتند از :

- RFID  و NFC هردو دو تکنولوژی ارتباطی هستند که در حالات پسيو و اکتيو برای جابجايی اطلاعات کاربرد دارند.
- RFID از فرکانس های راديويی برای ارتباطات بهره می برد ٬ اين درحالی است که NFC نوع گسترش يافته ی RFID است.
  تکنولوژی RFID سالهاست که مورد بهره برداری قرار گرفته است اما NFCبه تازگی گسترش يافته است.
- RFID می تواند در هر فرکانس يا استانداردی استفاده شود اما NFC .فقط در فرکانس ۱۳٫۵۶ مگاهرتز کار می کند
- RFID می تواند در حالت اکتيو در مسافت های طولانی مانند ۱۰۰ متر کار کند که اين از لحاظ امنيتی امکان سرقت اطلاعات را فراهم می کند اما درNFC محدوده ی ارتباط در حدود چند سانتی متر است که به همین دلیل آن را SAFE TECHNOLOGY می نامند.

NFC يک تکنولوژی ارتباطی بدون سيم است که قادر است در محدوده تعيين شده تا ۲۰ سانتی متر با فرکانس ۱۳٫۵۶ مگاهرتز عمل کند. به طور نمونه اين  اطلاعات را در سرعت های ۱۰۶ kbps يا ۲۱۲ kbps يا ۴۲۴ kbps منتقل می کند . kbps منظور کيلوبيت بر ثانيه است که با تقسيم هر يک از اعداد گفته شده بر ۸ می توانيد معادل اين اعداد در کيلوبايت بر ثانيه را بدست آوريد.

همانطور که در مقدمه بيان شد NFC زير مجموعه ای توسعه يافته از RFID !است نه خود آن مبنای کار اين تکنولوژی القا و تزويج است. يعنی آنکه ٬ دو دستگاه که تکنولوژی NFC را دارند در مجاور هم در فاصله ی چندين سانتی متری قرار می گيرند تا به يکديگر متصل شوند و بنابراين تماس فيزيکی دو دستگاه بايد موجود باشد. اين محدوده ی فاصله ی ارتباطی اين تکنولوژی مانع سوء استفاده و سرقت اطلاعات می شود. مثلًا دو تلفن همراه مجهز به NFC وقتی پشت به پشت به هم می چسبند و اطلاعاتی رد و بدل می کنند قطعا سارقی نمی تواند با برقراری ارتباط اطلاعات رد و بدل شده را از مسير سرقت کند. بنابراين اين تکنولوژی بسيار امن است. اين ارتباط را اصطلاحاً Peer To Peer می خوانند.

NFC می تواند در قالب کارت يا يک برچسب يا يک دستگاه مانند تلفن همراه ارائه شود.